Bir Anadolu’dur Ahmed Arif. Hiç terk etmemiştir sevdası onu. Belki de bu yüzdendir maphusluk olsa da dağlarına bahar gelmiştir memleketinin. O ki kavuşmak ilmindedir bütün fasılların. İçinde yaşadığımız kentin hasretini nazlı bulan başka şair var mıdır? Karanfil Sokağı’nı bir de onun mısralarıyla gezdiniz mi hiç? Saatler geçiyor, bir yerlere koşturuyoruz biz. “Gün yirmidört saat insan avında” diye hiç aklımıza geldi mi?
Aşk demdir. Geceleri uykusuz ve kederli çoğu zaman. Yastığınız cehennem gibiyken diyebilir misiniz sevdiğinize nezaketle “Gel artık”
‘Ay Karanlık’ iken “Etme” diyecek kadar zamansız ve mekansız bir sevdaya düşmeli.
Böyle böyle hasretinden prangaları eskitir Ahmed Arif.
“Ol kitapta böylece yazılıdır/ Ol sevda, böyledir çünkü… “
‘Oy sevmişem ben seni’ diyene ne denir ki?
Seven insanın gönülünün çukudur Ahmed Arif.
Ve bir insanın kirliliği ile en sert yüzleşmesidir. .
O gün beraber olalım. Çünkü:
“Gözlerinden
Gözlerinden öperim
Bir umudum sende,
Anlıyor musun?” diyor Ahmed abi.