Yerin üç kat altında kendine ve konformist bir ev kuran karıncayiyen, yaşadığı ormanda karınca yuvalarını dibine kadar yiyebilmek için her daim pusudadır, her defasında milyonlarca karıncayı içine çeker, o kadar fazla yemiştir ki günü geldiğinde ormanda bir tane bile karınca kalmamıştır. Karıcayiyen evinde aç biilaç beklemektedir. Tam buzdolabını yokladığında bir ses duyar yukarıdan. Meğer ormandaki tüm karıncalar birleşip karıncayiyene bir oyun oynamak istemiştir. Onu kendi toplandıkları Kardaron vadisine davet ederler. Karıncayiyen tedirgin olsa da gitmeye kararlıdır. Karıncayiyen uzun zamandır çıkmadığı evinden sonra orman yolculuğu onu bambaşka dünyalara sürükleyecektir. Karıncalar ise ona küçük zararsız bir sürpriz yapacaktır. Bu sayede dostluk bağları örülecek, bu dostluk karıncayiyenin beslenme alışkanlığı bile değiştirecektir.

Bu oyun yapı itibariyle hikaye anlatıcılığıyla beslenir. Anlatıcı bir rulo peçete ile hikayedeki atmosferi, karakterleri durumları canlandırır. Bu bir materyalin kendi işlevi dışında olanaklarını gösterir. Anlatıcı, oyunda belli aralıklarla akordeon eşliğinde şarkılar söyler.

Yazan ve Oynayan: Merve Arslan